los principios

Po dobrej imprezie pożegnalnej nastał czas na spakowanie się i wyruszenie w drogę. I zdecydowanie obie te czynności łatwe nie były. I o ile w pierwszym połowa zasług należy się Mariuszowi, to w drugim w większości zdana byłam na swoje muskuły, ale o tym zaraz :P

W niedzielę o 19.50 wyfrunęłam z Warszawy w stronę Malagi. I trzeba przyznać, że latanie nocą jest zjawiskowe kiedy leci się w ciemności nad milionem światełek. Kolejnym plusem była obecność Alicji, naszej AWF-owej koordynatorki, która leciała tym samym lotem do swoich znajomych. Prawdopodobniej to dzięki niej nie wyłam z tęsknoty, budząc przy tym wszystkich współpasażerów, w tym ekipę TVN z Patricią Kazadi na czele ;)

Schody zaczęły się dopiero po wylądowaniu. Umówiona byłam z koleżanką z AWFu, która aktualnie jest na Erasmusie w Maladze, że odbierze mnie z lotniska i będę mogła u niej przekoczować, żeby następnego dnia wyjechać do Almerii. Szukałam głównego wejścia na lotnisko, bo wiedziałam, że tam będzie czekać i minęła mi tak prawie godzina, dopóki nie przyjechała znajoma Alicji, która udostępniła mi wifi. W przeciwieństwie do lotniskowego wifi, to działało. Dostałam wiadomość, że Paula nie wyrobiła się na ostatnie połączenie na lotnisko i padł jej telefon, więc muszę iść sama na ostatni pociąg, który jest za 30 minut. Wszystko spoko, gdyby nie 50 kilo bagażu w 3 torbach i to, że nie wiem gdzie to jest. Alicja ze znajomą odprowadziły mnie na dworzec, kupiłam bilet i przetargałam się jak Quasimodo na peron. Wchodząc pokazali mi z gościem ochroniarzem (?) na który powinnam iść, ale widząc już na dole, że to nie kierunek na centrum Malagi, tylko odwrotny, musiałam wjechać na górę z powrotem (zostało 5 minut do ostatniego pociągu), żeby potem zjechać drugą windą i znaleźć się na przeciwnym. Jak już z wielkim wysiłkiem byłam na górze, okazało się, że drugi peron jest zamknięty i wszystkie pociągi są z pierwszego, więc niepotrzebnie się ruszałam. Zostało mi nie wiem ile minut, z pewnością mało. Przeczołgałam się z powrotem i poturlałam się na początek peronu. W międzyczasie przyszedł koleś ochroniarz (?), który z rozleniwieniem stał i wzdychał ile jeszcze ma pracy, kiedy to ja wyglądałam i czułam się jak wielbłąd. Nie drgnął palcem jak 99% osób, które widziało mnie przez następną dobę z moimi nieodłącznymi tobołami. W tym momencie wszyscy, którzy żartowali sobie (bardzo zresztą śmieszne, patrząc na mój trwający 3,5 roku związek), że wrócę z Hiszpanem, mogą być pewni, że po moim trupie.

Ten 1% pomógł mi za to wtargać bagaż do pociągu i przenieść go po schodach. Uf. Przejechałam parę stacji i byłam w centrum, gdzie czekała na mnie Paula. Czekałyśmy pewnie niecałe pół godziny na autobus, który jechał 4 minuty :D i koniec końców o 2ej byłyśmy w mieszkaniu. Padłam jak placek.

Paula z Martą, która ją odwiedziła, jechały następnego dnia do Granady i wychodziły z domu z samego rana. Na szczęście ja nie musiałam się zwijać wcześnie i mogłam wyjść o której chcę, ale obudziłam się niewiele później. Noc w nieogrzewanym mieszkaniu ubrana w 2 warstwy, z kocem na głowie, z wrażeniem, że włosy na niej są już mokre od wszechobecnej lodowatej wilgoci. Witamy w Maladze! Wrażenia wzmocniły pół-sny, które od razu tłumaczyłam na hiszpański. Nie wiedziałam czy śnię, czy mówię po hiszpańsku, ale trwało to pół nocy. Jedna wielka schiza.

Obudziłam się rano i zastanawiałam którym autobusem pojechać do Almerii i kiedy i czym pojechać do Primarka, w którym musiałam kupić kołdrę (swoją drogą nie sądzę, żeby brak kołdry w wynajmowanym pokoju był normalny).  I chociaż dworzec i sklep były 3 minuty spacerkiem od siebie, 50 kilo bagażu nie jest sprzymierzeńcem podróży. Albo przejścia choćby 2 metrów. Napisałam więc do Ani, która również erasmusuje w Maladze, i dzięki niej następną noc spędziłam już pod kołdrą :D Ponieważ była umówiona, miała mało czasu. Musiałam się ubrać, umyć i zjeść śniadanie w 15 minut i zejść na dół z walizami, żeby złapać taksówkę, bo Ania powiedziała, że za 20 minut będzie czekać pod centrum handlowym. Poprosiłam Anglika, współlokatora Pauli, o pomoc w zniesieniu tobołów, taxa podjechała od razu. 7 euro i 5 minut później byłam pod sklepem, a następne 20 później z kołdrą, mega mięciutkim kocem i poduszką z wymownym haftem 'SMILE'. Po takiej nocy te zakupy idealnie odzwierciedlały moje potrzeby.

koc ratujący życie

Ania pomogła mi dojść na dworzec i pojechała uczyć się do egzaminu. Ja zostałam i z wielkim wysiłkiem kupiłam bilet na autobus, na który musiałam zaczekać 2 godzinki. Frustrujące o tyle, że przesuwanie się w kolejce do automatu z biletami, kiedy – ważące w tym momencie 55 kilo – obie walizki, na które upchnięte są dwie załadowane torby co chwila chcą runąć na ziemię, obok stoi jakaś niezbyt zdrowa umysłowo Hiszpanka w ciąży, zagadująca do każdego po kolei, jak już dotrze się do automatu to okazuje się, ze jedyne papierki w portfelu to 50 euro, a on przyjmuje do 20 i znowu trzeba targać toboły gdzieś, gdzie wymienią kasę i znowu przesuwać się jak połamaniec z bagażami, które chcą runąć. AAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Uratowało mnie później wifi i Mariusz. Wifi nie miało na moim telefonie żadnej kreski, ale jedyną działającą aplikacją był Whatsapp, a Mariusz miał włączony internet. 2h zleciały w słońcu, lodowatym wietrze, ale przynajmniej nie sama.

Przyjechał wyczekiwany autobus, w którym było cieplutko, dostałam paczuszkę z ciastkiem, wodą (pożądane, bo od 10 do 18 jedyne co miałam do jedzenia to banan i chrupki, bo z walizami przecież nie dotargałabym się nigdzie, żeby coś kupić) i słuchawkami, dzięki którym mogłam słuchać muzyki z telefonu, który elegancko podłączyłam do gniazdka obok. Z muzyczką i pięknymi widoczkami wzdłuż wybrzeża spędziłam 3 godziny i dojechałam do Almerii.

Malaga

Na miejscu spotkałam się z Ulą i pojechałyśmy taksówką do mieszkania. 7 euro i 3 (!) minuty później byłyśmy na miejscu. Mieszkanie ma swoje plusy i minusy. Wygląda wg mnie lepiej niż na zdjęciach. Z mojego pokoju (do którego przeniosę się dopiero niedługo) jest bezpośrednio wejście do ładnej łazienki, z której korzystać będziemy tylko my dwie, więc jest elegancko. Problem tylko w braku ogrzewania (koc i szalik mi pomaga; herbata mniej, bo stygnie w minutę), braku żelazka (dzisiaj załatwiłyśmy z właścicielką, żeby to załatwiła), braku czajnika (ale zasugerowała nam gotowanie w mikrofalówce :D) i blachą w piekarniku, która wygląda jakby ktoś tam wrzucił kilo sera i zapiekał to przez 3 miesiące, a działo się to 10 lat temu), i na to już rozwiązania nie mamy. A Tata narzeka na naszą blachę w domu… Chyba wyślę mu zdjęcie tej!

Tak czy inaczej, odespałam. Moje odciski od walizek powoli się goją. Jestem już w stanie podnieść ręce do góry. Wypiłyśmy z Ulą wino, zjadłam pierwsze tapas w sławnym w Almerii Tio Tom, wypiłyśmy z jego właścicielem pyszną naleweczkę, zwiedziłyśmy już kawałek centrum i obiecałam sobie, że jutro idę biegać po promenadzie wzdłuż plaży. Powoli zaczynam korzystać, a nie tyrać i to zdecydowanie me gusta!

w sam raz do śniadanka na uczelni winko z rurką

pierwsza tapas w Tío Tom

wcale nie wieje!

dobra dziupla nie jest zła

la catedral

Iiiiiii! Znalazłam coś, czego szukałam przez lata! Gośka kupiła to jak byłam mała i pamiętam, że było przepyszne, ale wycofali się z Polski. A tu proszę! :D COLA CAO! Przyda się, bo widząc rzeczy tutaj w sklepach, a byłam już w kilku supermarketach, nie wiem co mam jeść. Nie mają płatków owsianych ani musli! Moje śniadanie legło w gruzach. Obiadowe sprawy nie lepsze. Wszystko jest pakowane, gotowe i z konserwantami. Nie znalazłam jeszcze żadnego bazaru, gdzie można znaleźć jakieś tanie świeże owoce i warzywa. Plus z Ulą od razu wpadłyśmy na to, że nie ma majonezu kieleckiego, musztardy sarepskiej ani ketchupu Pudliszki. Jak żyć??? A generalnie, jak można było się domyślać, jest drogo. Nie dość, że na wstępie te wydatki, żeby nie zesztywnieć w nocy, to za same zakupy typu wędlina, ser, jajka, chleb, woda, tanie wino zapłaciłam ponad 10 euro. Nie chcę przeliczać!

W dzień było 15 stopni, pogoda jak polska wiosna. Słyszałam, że w Polsce szaro buro, więc chyba koniec końców to dobra zamiana ;)